Het is woensdagmorgen. De ‘koele Costa’ doet haar naam eer aan. Het is koel, grijs, het waait en regen valt met bakken uit de lucht. Waar de meeste mensen zich binnen nestelen, met de gordijnen dicht en een theetje op de bank, wil ik eruit. Ik wil me niet overgeven aan de herfst. Ik klamp me vast aan de zomer. Dus zit ik hier en staar over zee. Ik ken dit gevoel. Het is de jaarlijkse vrees voor het vroege donker, voor de “R” in de maand. Voor de vallende bladeren, de groene snottebellen die mij in drievoud te wachten staan, voor eindeloos knutselen, de kou in mijn lijf, voor alleen zijn. Ik weet dat de angst ongegrond is, dat ik de herfst al jaren zonder depressie trotseer, dat ik me eigenlijk stiekem verheug op de knutselsessies met mijn drie meisjes, dat er in het donker altijd wel ergens een lichtje brandt, dat ik lieve mensen om me heen heb, maar ik vrees dat dit gevoel nooit meer helemaal weg zal gaan. Het hoort bij mij.