Daar komt nog bij, legt Susan uit, dat ze als schrijver het kader van de vertelling afbakent. ‘Ik vertel het verhaal dat ík wil vertellen, laat zaken weg, diep andere uit. Ook bepaal ik wanneer het begint en wanneer het stopt. En voor mij stopte het toen Isadora haar ontwikkeling in die liefdesgeschiedenis had afgerond. Daarmee was de cirkel voor mij rond.’ Die geschiedenis componeerde Susan in een bepaald ritme. ‘Een roman moet ademen, ebben en vloeden. Er zit een ritme in, waarbij je een halfjaar snel even kunt beschrijven, terwijl je een andere scène helemaal uitrekt. En waarbij je je personage kunt laten terugkijken op haar leven, bij Isadora haar tijd in Parijs, Berlijn en Boedapest. Zo kun je je licht laten schijnen op verschillende aspecten van een persoon. De innerlijke transformatie is daarbij heel belangrijk voor mij; een personage moet aan het begin van het boek in bepaalde opzichten helemaal anders zijn dan aan het eind. Van het peuteren in de psyche en zo de overtuigingen en aannames doorgronden, word ik heel gelukkig. Dan begrijp ik weer meer van de mens, van de liefde. Dat is ook waar fictie volgens mij voor bedoeld is: om het onbewuste in de mens over het voetlicht te brengen. Om dat wat schuurt, dat waar je niet trots op bent en waar we het nooit over hebben, naar boven te halen en de menselijkheid daarvan te laten zien. Dat geeft de lezer ook een bepaalde opluchting: ik ben niet de enige met mindere eigenschappen.’