Vet gezellig
Slaapdronken waggel ik richting mijn kledingkast en trek er een zwarte pantalon uit. Zwart, mijn allerbeste vriend. Samen met de broek, een zwart shirt, zwarte slip en zwarte sokken neem ik houterig plaats op mijn bed. Het is weer ‘een nieuwe vandaag’. Zo’n vandaag waarop ik mijn echte ik maar weer eens stevig ga negeren.
Mijn huidige versie kent diverse onomkeerbare fysieke gebreken, heeft een achterwerk dat uitzwenkt en aan de voorzijde tonen zich de contouren van een aspirant-buikschort. In niets is zij nog een getrouwe weergave van mijn originele uitvoering. Op het moment dat die uitvoering hád kunnen schitteren, liet ik haar veel te vaak afleiden door zaken die nu enorm onbelangrijk voelen.
Na een intense worsteling met mijn motorische onvermogens, lukt het me mezelf te omhullen met kleding. Niet langer visueel geconfronteerd met de littekens die mij brutaal herinneren aan het omvallen van mijn eens zo soepele leven. Letterlijk en figuurlijk: ik stortte zonder enige waarschuwing in een trapgat en rolde zo in een jarenlange achtbaan vol operaties en revalidatie. Het bleek een nietsontziende, weinig relativerende levenstrap.
Bij het passeren van een spiegel zie ik steevast een vreemde. Mijn werkelijkheid doet duidelijk niet aan liefdadigheid of afgepaste beeldvorming. Vandaag voelt het beter om mezelf te omhullen met het comfort van zelfontworpen schijn. Wat niet echt is mag er best op lijken, nietwaar? Mijn moeilijk grote lichaam is helaas niet zo makkelijk te maskeren, maar zwart helpt. Altijd.
Op mijn telefoon open ik mijn fotogalerij. Ik scrol door de vastgelegde herinneringen. De meest recente exemplaren scan ik kritisch op toonbaarheid. De wereld van filters en bijsnijden is zeer welkom bij het organiseren van zelfcompassie en enig zelfvertrouwen. Ik kies een foto waarop ik lach en slechts mijn bovenlichaam zichtbaar is. Ideaal als visitekaartje naar de buitenwereld. Die is namelijk onvoldoende ingericht om mijn innerlijke worsteling te hanteren. Met liefde bespaar ik haar de gevoelens van ongemak, ongeloof en medelijden.
Ik open mijn Facebookpagina en publiceer de foto als teken van een leven vol voorspoed. Vet gezellig. Mijn persoonlijke bijdrage aan onze collectieve schijnwerkelijkheid. Suggestie is alles, nietwaar? Suggestie, het nieuwe placebo-effect. Ik houd alleen aan het einde van mijn illusie nog altijd dat maatje meer over. Beetje jammer.
Els
VINK
Woont: in Noordwijk
Beroep: Veelzijdige professional in de (gedwongen) hulpverlening
Hobby’s: wandelen, abstracte kunst, politiek en fijne omgang met mensen
Favoriete vakantieland: ons heerlijke Nederlandse Waddeneiland Terschelling
FOTOGRAFIE Sandra Aartman
TEKST Els Vink